Ten sam duchowi płomienny szlak,

Ten sam słowiański orzeł i lew,

Tam gdzieś na wiedźmie Krokt czy Krak,

Ścierwo — orłowie — ogień i krew.

A tam gdzieś ludu słowiański syn

W zagrodzie swojej w modlitwie śni

Niebo — jak złotych aniołów gmin,

Wieczność — jak złotych tysiące dni.

Niebo — jak w kwiatkach błękitny len,

Przyszła ojczyzna piękna — jak sen,

Bo on nie sławy, lecz słowa syn,

On wie, co wielki znaczy się lud,

Nie padnie, on krwi szanuje czyn,

A czyn najwyższy — odda za cud.